“ჩანგურს სიმები გავუბი,

მოვმართე ნელა-ნელაო; 

შევუხმატკბილე ერთმანეთს: 

“ოდელა-დელა-დელაო!”

“თავის ჰანგებზე, თავის ხმით

წკრიალებს ერთად ყველაო, 

ერთი-მეორის თანხმობით: 

“ოდელა-დელა-დელაო!”

“ერთი მათგანიც რომ გაწყდეს, 

მაშინვე უნდა შველაო, 

რომ არ გაფუჭდეს ჩანგური: 

“ოდელა-დელა-დელაო!”

“ჩანგური საქართველოა, 

სიმები ჩვენ ვართ ყველაო, 

სხვადასხვა კუთხის მცხოვრები: 

“ოდელა-დელა-დელაო!”

“ჩვენც ხომ სიმების სისუსტემ

სინათლე დაგვიბნელაო!… 

ბნელში რა სასიმღეროა: 

“ოდელა-დელა-დელაო!”

“შორიდან შემოგვეპარა

მტერი, ვით ტურა-მელაო

და სულ სხვა ხმებზე გვამღერებს, 

არ მოსწონს “დელა-დელაო!”

“მწერიც კი ცხოვრობს თანხმობით, 

ფუტკარი… ჭიანჭველაო!… 

და ჩვენ რათ ვმღერით ცალ-ცალკე: 

“ოდელა-დელა-დელაო”?!

“ერთობა ჩვენთვის ტახტია, 

მტრებისთვის - სახრჩობელაო!.. 

მტრებს “ვაი-დედა” ვაძახოთ

და ჩვენ ვთქვათ: “დელა-დელაო!”

“კმარა! ამდენმა ცრემლებმა

სიმები დამისველაო!… 

ვერც ვუკრავ, ვეღარცა ვმღერი: 

“ოდელა-დელა-დელაო!”