ლურჯი მწკრივი მთებისა

სუნთქავს წალკოტების ქარს,

იწყებიან სიზმრები

ელვათა ტოტებიდან;

ფერწარმტაცი ქარები

მზე - სხივშეუდარები,

კვლავაც ჰკრთის ისტორიის

ჯერაც ღრმა იარები;

ცა - ლაჟვარდში მხმობელი

ყვავილი - უჭკნობელი

ხალხი, სივრცე, მუსიკა 

ჰარმონიის მშობელი;

ისმის: ხმალ-შუბთ ჟღერანი

ჩანს: სიბრძნეთა კერანი,

აღმართულა მახვილი

შორეთს მიჰქრის მერანი;

საუკუნემ არწია

რაც მარადი განძია:

ჯვარი, გრემი, იყალთო,

უფლისციხე, ვარძია;

შორს მრეკავი ზარებით

მთით მომსკდარი ღვარები,

გრძნეულება სიღრმეთა

უთქმელ - მიუკარები;

ხოლო სივრცე მზიური,

სიმები მშობლიური,

აღმაფრენა უსაზღვრო,

შთაგონება ციური;

ხსოვნის შორი ფესვები

სახელნი უტკბესები,

ყალყზე შემდგარ ფლოქვთა ხმა

ირგვლივ ცეცხლ-დამკვესები;

ეშხი ავთანდილისა

ჯადო სულსშეზრდილისა,

ძველი მცხეთის სიზმრების

და თბილისის დილისა;

მეგობრობის განდობა

დაცემულის დანდობა,

აზრის ღმერთთან კამათი

გრძნობის დარდიმანდობა;

ქროლვა დროთა ქარისა

რუსთაველის პწკარისგან,

სიბრძნე პეტრე იბერის

ფუნჯი ოპიზარისა;

ზეცა რომ გაახილა

ვარსკვლავთ თეთრი ზოლივით,

სამშობლოა, ძახილად

დროში გადმოსროლილი!