ფრთებზე გეამბორები,

ფრთები ეხლა თითქოს შენი აფრებია, -

შენს სულს ეს მთაგორები

კოტოშებად აფენია.

სიცხე შენი გზნებისა

დრომ ვით გამოგინელოს,

საქართველოვ, ფასკუნჯივით

ლაჟვარდებში ატყორცნილო ფრინველო!

იქნებ მე ვარ შენი ხემსი,

მადლი ჰქმენ და 

მიმსახურე ამ ორ დღეს, -

სისხლნაკლული ჩემი ლექსი

ნეტამც ხვალ-ზეგ

შენს საწვავად გამოდგეს!

სხვა რა გკადრო, რა ვიგიჟო,

იქნებ ჯაყვით გამოვიჭრა ყანყრატო,

იქნებ ხორცი დავიგლიჯო

და გზადაგზა ლუკმა-ლუკმად გაყლაპო.

ნუგეშო და ლეშხო ჩემო,

რა გრიგალი, რა სიო, -

სული უნდა მოვიპეშვო

და წყალივით მხოლოდ შენ ერთს გასმიო!

ნუ დამინდობ, სულაც ვინ ვარ,

სიმი ვარ თუ ხმაჩამწყდარი ვოკალი, -

ერთ აფრენად არა ვღირვარ,

გევედრები, შენს მიწაზე მომკალი!

სიცხე შენი გზნებისა

დრომ ვით გამოგინელოს,

საქართველოვ,

უკვდავებად

ლაჟვარდებში ატყორცნილო ფრინველო!