წელთა ქავ-ციხის დამეცა ჩრდილი,

მთაში შურთხები აღარ მელიან, 

ვეღარ ავყვები საჯიხვე ბილიკს, 

ვეღარ გავარღვევ ნისლებს ელვიანს.

ვეღარ გაბერტყავს დაღლილი მუხლი 

ცვარ-ნამს, ბალახზე ასხმულს მძივებად, 

ბლოს სალოცავებს თავს დაბლა ვუხრი 

და მოკრძალებით ვთხოვ პატიებას.

ვთხოვ პატიებას ნასახლარს ჩემსას, 

მხედრებს, ნახშირით ქვებზე ნახატებს. 

და გმირ წინაპარს, შეფიცულს თემთან, 

საგვარო სათობს, ტევრებს სახატეს.

იქ ბორიალობს ბავშვობა ტკბილი, 

წელზე ნაჯლით და ცერზე ხვეულით 

და მე თუ არა, ის მუდამ ივლის 

კლდეებზე წყაროდ ჩამორხეული.

ქარაფს ვეწვიო, მე მაინც ვნატრობ 

და თქმულებების ვარწიო ტახტი, 

სადაც კოპალას, წყალ-ჭალის პატრონს, 

დაულეწია დევები ლახტოთ.

მამუკაურის ფრანგულის ელვა 

სად ქარიშხლიან ღამეებს ხევდა, 

სად ჯარჯი მშვიდად დააკვდა მწვერვალს 

და მთებისხელა დატოვა სევდა.

მინდა ჭაღარა ჭიუხის პირას, 

მეწყერებმა რომ გაიმყეფარეს, 

ნადირთ მწყემსივით დავიდო ბინა, 

დავუძმობილდე არაგვს მჩქეფარეს,

მაგრამ ამაოდ... არ მუხლობს მუხლი, 

მგონი დამთავრდა გზების ძიება, 

ბებერ საფლავებს თავს დაბლა ვუხრი 

და მოკრძალებით ვთხოვ პატიებას.