"ნუ გათათრდები“ - გერქვა სახელად

შენ, უცნაურო, მომცრო ფრინველო,

მიტაცებულთა, გარდახვეწილთა,

მკლავგაბაწრულთა მოძმევ პირველო!

შენ, ფრთაშესხმულო ხალხის სურვილო,

ხალხის ტკივილო, ცად ატყორცნილო,

თვით ხალხის ნებით მტრედად ქცეულო,

ნეტავ ეგ ყელი დამაკოცნინო!

მწარტყვეობაში თავს დაჰკიოდი,

გიმხნევებია შენი ქართულით,

აზიის გზებზე, უდაბნოებში,

ვინც კი ყოფილა გადაკარგული!

შენ დღესაც ისევ თავზე დაჰკვნესი

ძუძუს მოსხლეტილ გარექართველებს,

იქ თურქის ბრჭყალში, თათრის ბორკილში,

სადაც მრავალი ცრემლით ათენებს.

თვალით დახვრიტეთ ჭოროხის მხარე,

არ მოგვირჩება ჩვენ ის ტკივილი,

ვიდრე ლაზისტანს და ფერეიდანს

ისევ მოესმით შენი ყივილი!

იფრინე სულ იქ და იტრიალე,

დაძებნე ჩვენი ძმები და დები,

შენი მკაცრი ხმით ისევ დასძახე:

- ძმანო ქართველნო, ნუ გათათრდებით!

გამაგრდით, კერას ნუ დაივიწყებთ,

მონობისათვის ვერ გაგიმეტებთ,

გამაგრდით, ვიდრე მზე მოვა თქვენზე

და გავინაღდებთ ნანგრევთ იმედებს!

შენ ეს ქართული ხმა მიაწვდინე,

მიტაცებულ ძმებს ასე უთხარი,

იქაც სცემს გული საქართველოსი,

შავი ზღვასავით გადამდუღარი!

და როცა დაჰკრავს უკვდავი წამი,

მწარი მონობის დამამხობელი,

ძმათა გამოხსნის, შინდაბრუნების,

შენვე იყავი მახარობელიც!