სიზმრად ვნახე საქართველო

სისხლის ზღვაში ბანაობდა

და დროშა კი დაფლეთილი

ქარის ფრთებზე ქანაობდა.

და მეც ვითომ ღრუბლებიდან

დავყურებდი იმ ნაპირებს,

სადაც ნაშთი ჩახეოდა

მკერდგაპობილ მებრძოლ გმირებს;

დავყურებდი ძველ მონასტრებს,

ძველ აკლდამებს წინაპართა,

სადაც ერმა ივერიის

სისხლის დროშა ზე აღმართა.

და ვფიქრობდი: ნუთუ ხალხი

ისე დაჭკნა და დაკნინდა,

რომ სხვას მიაქვს ჩვენი სულის

სიამაყე წმინდათ წმინდა?!

ო, სამშობლოვ, შენს ერთგულ შვილს,

მაგრამ მკრთალსა და უბედურს,

ნუ, ნუ დამდებ ბრალს წარუშლელს,

ნუ მომასმენ შენს საყვედურს.

ნუ, ნუ მეტყვი, ჩემი მუზა

რომ ყოველთვის ერთსა ჩმახავს

მაშ, რა ვუყო, გენაცვალე

სად ვყოფილვარ, რა მინახავს?!

მითხარ რამე, მე ბედით კრულს,

უგზოდ, უკვლოდ, უქმად მავალს,

მითხარ რამე, რომ გავეცნო

აწმყოს, წარსულს და მომავალს,

მაშინ თვით მეც გარდვიქმნები,

მაშინ მუზაც თვალს გაახელს,

მაგრამ ჯერ კი გთხოვ, სამშობლოვ,

ნუ წამართმევ, მგოსნის სახელს.