ჩემი სამშობლო ამრეზილი თვალით მიყურებს, რა ვუყო, მოვწყდი, ვეღარ ვთიბავ მინდორში ბალახს, სულაც არ ვდარდობ, რომელ ხრამში ჩამაყუდებენ, სანამ ღვინოში შევაკვდები ვიღაცა ჯაგლაგს.
იმასაც ვხედავ, ეს ცხოვრება როგორ შემაშრა, ვინ დამინანებს, ვინ აიღებს ხელში საცეცხლურს, მე ვინ ჩამატანს ამ სივრცეთა თვალუწვდენ შარას.
როგორ ვკოცნიდი შენს ნაწვიმარ ვარდებს, გვირილებს, შენ კი გულიდან ნეტავ რაზე ამოგივარდი, ნუთუ ოდესმე არ მიხედავ ჩემს შვილიშვილებს. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |