ამოვალ, როცა დაბინდდება თბილისის ზეცა,

ამოვალ, როცა მამადავითს ღამე შებურავს,

როცა ლაჟვარდებს ვარსკვლავს იქით გადააქცევენ,

და მთაწმინდაზე დაიჩოქებს მშიერი ტურა.

მოვალ, მოვიყრი მუხლებს შენ წინ, დიდო მგოსანო,

ნოტიო კლდეზე ქართვლის დედის ცრემლი იელვებს.

ღამე გაჯდება სივრცეებში უდაბნოსავით,

შენი ცხედარი ქართლის შუქზე გაახელს თვალებს.

შემოფრინდება ალვის ხეზე ლექსების გუნდი,

მათი ჟივჟივი დააბუჟბუჟებს ყამირ მიწას, პოეტის გლოვას.

ათასი წლების მდუმარება დაგვიბრუნდება,

გულის უბეში შენ დარჩები შთამომავლობას.

როგორ შერისხავს სათნოებას თუნდ საუკუნე,

რომ მოინდომოს შენი ბედის უმადურება?

რას აყვავდება შენს მიწაზე ძეძვი, კუნელი

ან რას მიგწვდება ცის პირქუში უდაბურება?

ვის შეუძლია წიწამურზე დაქცეულ სისხლთან,

არ აღავლინოს შენ ლოცვა და მწუხარება.

ო, ეხლაც ახსოვთ შენი სუნთქვა ყვარლის ხეხილებს,

ლექსების ლოკვა რომ იცოდნენ ნიშა ხარებმა.