დაბა ვერ გუობს სიჩუმეს უჩვევს,

როცა არ ისმის ჩიტის გალობაც,

გაკიდებული უკაცო ქუჩებს,

იმ დღეებს ვნატრობ,

იმ ხალხმრავლობას.

მამრს სათვალავი არ ჰქონდა მაშინ,

არ ჰქონდა მაშინ მდედრს სათვალავი,

ქუჩამ იცოდა სიცოცხლის ფასი

და სიყვარული დაუფარავი.

სტუმარიც ჰყავდა გულღია დაბას,

ჰქონდა სალხენი და სასაუბრო,

ახლა შიმშილით დავსილ თვალს ნაბავს,

ხელგაშვერილთა იქცა საუფლოდ.

გოგო-ბიჭები წასულან შორეთს,

ლუკმა-პურს ეძებს ყველა უკლებლივ...

და ეპყრობიან ისე, ვით მონებს,

და აყვედრიან ლუკმას ძუკნები.

სხვაგან რა უნდათ ქალებს ლამაზებს,

გინდაც ჯიშიან მამაც ჭაბუკებს!

ნუ დაუხვავებ დღეებს ამაზრზენს,

ღმერთო, უჟმური ჟამი დაბუგე.

შვილთ დაუბრუნე მზე საკუთარი,

ბებერ კერაზე დააბინადრე,

დედოზარივით რეკავს მუდარა -

მათ საქართველოს შუქი ინატრეს...