ჩვენ არ ვიცოდით, ჩვენ ვერ ვგრძნობდით

თუ რა გველოდა,

ჩვენი ბავშვობა სინამდვილეს როცა შეება,

გაიმარჯვებდა უსათუოდ დღევანდელობა,

არ აგვცდებოდა სამოთხიდან გამოძევება.

ო, ჩვენ იმ დღიდან, დაკარგული ქვეყნის შვილები,

ვეპოტინებით სინანულით, წარსულზე გლოვით,

დედის და წიგნის მფარველობით გამოზრდილები

დავიწყებული მელოდიის უნაზეს ქსოვილს..

სწორედ იმ დღიდან იტანჯება ჩვენი სულები

უჩინარ ხემზე მოფარფატე პეპლის თრთოლვაში,

უთანასწოროდ, უნუგეშოდ ვართ ჩაბმულები

ოცნებისა და სინამდვილის ორთაბრძოლაში.

ბავშვობა იყო უკვდავება...

ჩვენ ის მოგვეცა

ერთხელ საჩუქრად და დავკარგეთ...

დღეს ტანჯვით სავსე,

ჩვენი ცხოვრება განწირულის მონოლოგია,

ჩვენ ვაკაკუნებთ დაკარგული სამოთხის კარზე...