ცას გაეკრა ღრუბელი, ვით შუბლს ფიქრი ფარული,

ჩამორეცხა წვიმამ ცას ღაწვით ფერუმარული;

ნისლის რუხი ზოლები მძინარ სახურავიდან

მიიწევენ ცისაკენ გაწეწილი კავითა.

სულიც ისე ისრწაფვის, ცისკენ მზეგადასული,

როგორც კვამლი საღამოს, საკმეველად ასული.

მოიბურა მთაწმინდა ნისლის სამოსელითა,

ღმერთმა ციდან დაუშვა ოქროს ჯაჭვი ხელითა.

ფიქრი მოვა საღამოს, ფიქრი შავნაღვლიანი,

შეამოაღებს ჩემს კარებს როგორც მგზავრი გვიანი.

ბნელ ქუჩებში უმიზნოდ, დავალ დავეხეტები

ვნახო მტკვარში ვითა კრთის სინათლისა სვეტები.

დაეხატა მტკვარს მკერდზე საფირონის ციონი.

„მოკვდა ბაგრატიონი, მოკვდა ბაგრატიონი“, -

აგუგუნდნენ ზარები, აქვითინდა სიონი...