პასუხი ევროპის პოეტებს შეკითხვაზე:

რეალისტებს, ნატურალისტებს, სიმბოლისტებს,

ფუტურისტებს, დადაისტებს და ყველა მათს ნაშიერს.

მე მაშინ ბაღში ვიყავ.

ველზე მიმეძინა.

იყო დიდი მუხა და ტიტველი შუადღე.

იყო მწვანე ხავსი და ყვითელი კალო.

როცა გამეღვიძა -

სახელოებში ხვლიკები დავინახე.

მე არ მიკივლია:

ეს იყო მზის ნიშანი.

(ხალიბის სხეულს ნალად აჩნევია -

ყოველი კუნთი რომ არის მზენაკრავი)...

ირანის თეთრი ღამე ქვის ლომზე გავათენე.

(ფილიპპის ძე თვითონ ამ ლომის სახელია).

ეს იყო ხამადანში:

საცა ერთ ღამეს დიდმა ალექსანდრემ

ათიათასს მხედარს ათიათასი ქალი

მოთენთილ ბალახებზე ცოლებათ გაუფინა.

მე მხოლოდ მომაგონდა -

მაგრამ დავიკივლე: რომ ვნახე გადალახვა.

(ყოველი ხერხემალი ელის ამ ნიშანს -

დამვურვებელი ირრუბაქიძე)...

ჩემს მაღალ თავლაში

ჯერ კიდევ დაბმულია

დამცხრალი ცხენის პატმოსის კუნძულიდან.

მისი ნესტოები სეისმოგრაფია

ყველა მიწისძვრების.

უცდის დოსტოევსკის

და უსმენს მხოლოდ ქვესკნელის გუგუნს.

ერთხელ აიწყვიტა

და გაიჭიხვინა -

დიონისის სიტყვა „ტფილისის ხერხემალი“.

(სტამბები ვერ სტამბავენ:

ალბათ, ეშინიათ დაზგების ავარდნის)...

იქვე ბაგას ანგრევს კიდევ სხვა ნადირი:

„კარდუს“ მონოლიტი რისხვარი მარტორქა.

მე არა მგონია, რომ ვინმემ დაიურვოს.

მასთან ახლო მისვლა

მე თვითონ მეშინია -

თუ ხელში არ მიჭირავს ნინოს ნაწნავები.

(მხოლოდ ეს ანელებს).

უცდის მზის მოვარდნას -

გავარდეს საბუღრაოდ.

(მითხარით კიდევ სხვა სანახაობა!)...

ჯერ კი მისი სუნთქვა

მოდის როგორც „მალშტრემ“.

(თქვენ იცით: რომელზედაც

რემბომ მიუშვა ულაყი ჰიპპოპოტამ).

მისი ავი სუნთქვა მოდუღს როგორც „მალშტრემ“.

ზვავების ურაგანი

შეანგრევს ევროპას.

სიტყვაც ხომ მაგარია:

ირრუბაქიძე....