თაგვმა თქვა თაგვიანიძემ

გამწარებულმა წყრომითა:

სორო ავავსე თხილითა

დიდის ტანჯვით და ომითა.

საზამთრო საზრდო მოვზიდე,

რომ არ მოვეკალ სიმშილსა;

გაჰკვირდა მთელი დუნია

ჩემს აქეთ-იქით სირბილსა!

რამდენჯერ ჩხიკვმა მიტია,

რამდენჯერ უშნო ძერამა,

არ შევდრკი, მაინც ვიმხნევე,

ვერ დამაშინა ვერამა.

მაგრამ ბოლო დროს, უყურეთ,

მიმტყუვნა ბედის წერამა:

შემომეჩვია თრითინა,

ამიკლო, გამაჩანაგა,

რაც რამ სოროში მებადა,

თავის გუდაში ალაგა;

მე გამამაგდო კარშია,

გამაწირვინა სახლ-კარი,

სულ თითონ დაისაკუთრა,

ჩემი ამაგი რაც არი.

დავდივარ უგზო-უკლოდა -

ჩემი მეშველი სად არი?

ულუკმაპუროდ დარჩენილს

განზე გამიდგა ამქარი.

ვიჩივლო? აბა ვისთანა,

როს ცხოველების წესია:

არავინ არ შეგიბრალებს,

რაც უნდა დაიკვნესია.

და სუსტი ტყუის ძლიერთან,

მთა-ბარად ყველგან ესია;

მართალი მუდამ ის არი,

ვისც ხმალი გაულესია.