ვარდების ფურცლებს ყრიან მაღლიდან, სევდით მძიმეა ცა ყველისფერი. თოვაში ქალი მოდის თაღლითად, რომ დაანახვოს წვივები ყველას. გაფრენილ ცხენებს მისდევს სტვირები. სიამე ყველას გაუნაწილდა როცა მარხილში ნახეს ვირებიც. (რა კარგი არის ზამთარი ამით) ცურავს მარხილი მათ ნაკვალებზე ვით მტკვარზე ტივი მთვარიან ღამით. დღეს თოვლის სროლა ვერავის ვკადრე. ვირის თავივით ცა ძირს იხრება და უსაათოდ ღამდება ადრე. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |