ნაზი, ნარნარა,

ცისა კამარა

ღრუბელს შთაუნთქავს... ჰკრთის არე-მარე:

დაჰქრის, სისინებს,

ჰკვნესის, ქვითინებს

მძლავრი გრიგალი... მეხი მჭექარე

ზარსა სცემს სოფელს

საკიცხ-საგმობელს.

ლეგა კაბადონს უსერავს ელვა მკერდს,

სტიქია სტირის, მოსთქვამს კაცის ბედს...

ოცნების ფრთებზე ეთერებიდან

სამყაროს წიაღს ვადევნებ თვალსა:

და სისხლით მორწყულ შავ-ბნელ უფსკრულში

ვჭვრეტ თითქოს ასულს მთლად განაწვალსა.

ჰაეროვანსა კდემა-მოსილი

შავი თვალები ძირს დაუშვია

და სპეტაკ მკერდზე ეთეროვანი

ტანის-სამოსი ტურფად აცვია.

შლილნი დალალნი მის ბროლის მკერდზე

კოკორს ძუძუებს შემოვლებიან;

ნარნარ სახეზე ვარდის ბაგენი

ღაწვთ სილამაზით იღუპებიან...

სიმშვენიერეს ამოუქარგავს

ტრფობის ძაფებით ჭეშმარიტება,

შეუქსოვია გრძნობა ღვთიური

და შთაუსახავს თვით უკვდავება...

შუბლზე ბრწყინვალე მზე აღბეჭდია,

დასაბამიდან კაცთ სათაყვანო;

სატრფო, საძებნი მღელვარე სულის,

რითაც ობოლი არის სამყარო...

კაცთ დასახსნელად მოვლინებულა

თავისუფლება, ქალად ქცეული;

მაგრამ... ჰკლავს, სთრგუნავს, წამლავს უნდობლად

თვით ადამის ძე შმაგი, წყეული...

თავი იცანი, დაანგრიე, ადამიანო,

სისხლსა და ძვლებზე ანაგები სოფელი კრული

და მის ნანგრევზე აღაყვავე ტურფა ედემი,

ძმობა, ერთობის სიყვარულით განმტკიცებული!..