მოდი, ჩემო მშვენიერო, აქ ვარ შენი შევარდენი... თავი მივდოთ შენს კალთაზე და დავატკბოთ თვალნი ჩვენი. თუმცა დრომ კი გაიარა, აღარ მიდის, აღარ ქრება, არც ცრემლი და არც იარა... ეს უძილო თეთრი ღამე, არ მშორდება მწუხარების თვალზე ცრემლი მოკამკამე... როცა ვქროდით მინდვრად ორი, უკან პეპლებს რომ დავდევდით და ვიჭერდით როგორც ქორი. თავისუფლად ბუჩქებს შორის... ახალ მხოლოდ ესღა დაგვრჩა - ფიქრი ტკბილად მოსაგონი! |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |