ო, დღეს ფიქრებით ვარ მოქანცული:

სადმე შეკრთება ჩუმი მადონა.

ოდნავ ნაცნობი ნაზი ქალწული

უღონო შუქმა მე მომაგონა.

თანდათან ვქრები ცივი ღიმილით

და ყვითელ ბაღში არ ვიხედები.

ო, მწუხარება, - ვიცი, მიმელით,

როგორც აჩრდილი შავი გედების.

შორიდან მოსჩანს გზები უვალი

ჩამოღამება, გლოვა ფარული,

მკვდარი დღეების მძიმე ვუალი

და უცნაური ბედის პაროლი.

მსურდა ტრიუმფი გასაოცარი

და სიხარულის თეთრი შანსები, -

ეხლა ღამეა. სტირის მოცარტი

და სინანულით მოვიქანცები.

ისევ წამების ლურჯი მორევი -

ფერდაკარგული ხსოვნის ტარება

და გამოვჩნდებით მეტეორივით:

მე, პანაშვიდი და მწუხარება...