შენ თრთოდი ისე სიცივეში როგორც ხბოს ტანი, მე საყვედურით გიცქეროდი სახე მადლიანს, რადგან ზამთარმა დამითალხა ბაღი, ბოსტანი და შენი ხელით მიმზადებდა საფლავს მატლიანს. შენს ნაზ სახეზე აბოროტდა ღიმი კეთილი, ჩემმა ბოდვებმა, შეგამჩნიე, რომ გაგახარა და წასასვლელად გამოაღე კარი კეტილი. როცა ხმა მესმის უჩინარი, დადასტურების, ინგრევა სახლი ქარისაგან, ნახური ყავრით, მაშინებს ღამე, კატები და ჩხუბი ტურების. შენი სიყალბე არ მაკვირვებს რომ იჩარხება, რადგან სიავით, სიკვდილი ცვლის მდიდარ ხასიათს, ცივია მიწა... კაცთა ხსოვნაც შიგ იმარხება. და როს მოვკვდები, აქარვდება სახე გედური - (თუმცა ჩემს სიკვდილს ვერ გაიგებს დიდხანს ვერავინ) არვინ მიტიროს, მე ამ ქვეყნად ყველას ვემდური. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |