სიმღერის ჟინი მომივლის

და ოჯახს გავეპარები,

ლაღი, ყელმოღერებული

მთისაკენ მივეჩქარები.

ავალ და ვხედავ: მეღება

ცით დახურული კარები,

მინდა შოთასაც ვასმინო

ფშავ-ხევსურთ დანაბარები.

რა ვქნა, რა წყალში ჩავვარდე,

ორი ცეცხლი მწვავს ტრფობისა:

ერთია - შემოქმედების,

მეორე - ჯალაბობისა.

რა წამსაც ძახილს დამიწყებს

დედა-ბუნება გრძნეული, -

ქუდმოგლეჯილი გავრბივარ.

მინდიად გადაქცეული.

რომ არ წავიდე, არ ძალმიძს,

გულს ჯავრი დაეჭიდება,

და ჩანგსა, ჭვარტლში მიგდებულს.

ცრემლები დაეკიდება.

წავალ და, ვიცი, უჩემოდ

ცოლ-შვილი ამიტირდება,

ორივე საყვარელია,

ორთავეს კვება სჭირდება,

ერთიც მემდურის, მეორეც,

ორივ მე ამიხირდება

და ორცეცხლშუა ეს გულიც

იწვის და მინახშირდება.