ეგ შენი თმები აურაცხელი,

ძვირფასო, ჩემთა თვალთა შუქია,

და მშურს, ამ გრძნობას შური თუ ჰქვია,

მათ როგორ ვარცხნის ეგ სავარცხელი.

ის უკვე ჩემი გახდა მძარცველი,

კბილი შენს თმებში რომ გაუყრია,

თუ ფიქრობს ჩემი ღონე უქმია

და არავინ ჰყავს შენს თმებს დამცველი!

მაგრამ მე რა ვქნა! ხელს მას უმართავ,

დღეღამ ის არი შენს სასთუმალთან,

მე კი მიშორებ ცივად თავიდან.

იცოდეს, შენი თმის ტყე იკმაროს,

ყელსა და სახეს არ მიიკარო,

თორემ ამას კი ვეღარ ავიტან!