ალბათ იყიდი კაბას ძვირიანს, - ვიცი: ალილო რომ გახალისებს. მე კი უბედურს, ვით ლოთს წვირიანს - ვერვინ მაშორებს თვალზე ალიზებს. ქრისტეს ბავშობა და ნაზი ნირი, ვატყობ: მოვკვდები მე გაბახებით როგორც შეშლილი მოხუცი ლირი. თუმცა უშენოდ არ გამეძლება, ო, ღვთისმშობელი ხიფათს მაფეთებს - მას ჩემს სატირლად მუდამ ეცლება. ვით ღმერთის სარძლოს გშვენის მირონი, ჩემთვის სამოთხე კვლავ იკეტება, მტანჯავს ფიქრები უნაპირონი. თეთრი გიორგის შემშურს მერანი. მაგრამ მაშინებს ოხვრა არმაზის, - მოსჩანს ქვეყანა ძველი, ვერანი. და საოცნებოდ კიდევ შემფერი, ვწუხვარ: როს კატა ყურით პირს იბანს, რადგან გიყვარდა შენ დეკემბერი. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |