იპნევა თქეშით ნეშოები გამხმარ მცენარის,

და გაყინული მეეზოვე იორთქლავს ხელებს,

ვით ელექტრონის მოშვილდული შუქი ზენარი

მიყვება ლანდი გარისხული  ქუჩის ღელეებს.

დაჭრილ ვეფხივით გადაირბენს ავტომობილი,

ქუჩას უდაბნოს ისევ ქარი დაიმორჩილებს.

გზა გადაჭრილი სდგას სვეტივით ღამის დობილი

და თითქოს ესმის მდინარიდან ტირილი ნორჩის.

ირყევა ხიდი ამართული ეშაფოტივით

დასცქერის მთვარე: ბალდახინით ქალაქს დაპყრობილს.

უეცრათ ზვირთებს დაეცემა მძიმე ნაფოტი

და მოხრის ქარი უცხო მგზავრის ხელებს აპყრობილს.

იღლება ღამე, ვეღარ უძლებს მეტოქეს ახალს -

იშლება ცაზე ყვავილივით ფრთა ანგელოსის.

დაბმულ ტივებთან მეორე დღეს ბავშვებმა ნახეს.