ერთხელ მასხრამ ხალხის მტერ ვეზირს

ბაღში ნაჯახით გაუპო თავი...

არ შეიბრალა, გააქრო ისე, 

თითქოსდა, მოკლა ამ ქვეყნად ყვავი.

დილით რომ ადგა, განრისხდა მეფე,

ბრძანა: - მომგვარეთ ვეზირის მკვლელი...

მე როგორც მითხრეს, ამ ბნელ საქმეში -

უნდა ერიოს მასხარას ხელი.

შეკრთა მასხარა, თითქოსდა, მეხი

მოულოდნელად დაეცა თავზე,

უნდა გაქცევ, მაგრამ სად წავა,

ორთავ თვალი აქვს ცრემლებით სავსე.

არ დაახანეს, შეიპყრეს იგი,

და სცადეს იქვე აეგოთ წესი...

აღმართეს უცებ სახრჩობელა და,

დადგა წუთები უსასტიკესი...

აქ დატრიალდა ქოსატყუილა,

- ხალხო, რას სჩადით, ეს არის წესი?

წუხელ ეგ ჩემსას ნადიმზე იჯდა

და ხალხს დილამდე ართობდა ლექსით!

სხვებმაც უმოწმეს... ჩამოხსნეს თოკი,

ორკესტრმაც უცებ დაუკრა მარში...

ოი, სიმართლევ, რა გეშველება,

შენ რომ ტყუილი არ გედგას მხარში!