დაცხრა მშფოთვარე ტალღების ზვავი,

ზღვიდან დაღლილი ბრუნდება ნავი,

გარინდებულა ბინდში ყოველი

და მაგნოლია სულ ახლოს ყვავის.

ცაზე ჰკიდია მთოვარე თითბრის,

როგორც ნატეხი ელვარე სიზმრის,

იასამნისფერ ღრუბლიდან წყნარი

ანგელოსების გალობა ისმის.

და ფერთა თბილი შერევა ფერში,

რაღაც მშობლიურს აღვიძებს ჩემში,

ციდან ჩამოღვრილ სინათლის ჩქერებს

მინდა შევუდგა ორივე პეშვი.

რად მენატრება ეს წუთი ხშირად,

ცხოვრებაც ზოგჯერ რატომ ჰგავს მირაჟს,

და ერთდროულად რად მინდა ვიყო

ცაშიც და აქაც ლურჯი ზღვის პირას.

ან ამ მშვენიერ წამებს რა ჰქვია,

ან ნაპირიდან მონაბერ ნიავს,

რაღაც ძვირფასი და მახლობელი

დაუბრუნებლად საითკენ მიაქვს.