გადაბრდღვიალდა მაისით ქართლი,

მოჩქეფს და მოჩქეფს ფერი ღვარებად

და გაბეზრებულს სუსხიან ზამთრით,

სულს აღარ უნდა სხვა ნეტარება.

ვით ყმაწვილს, წასულს სოკოს საკრეფად,

წამომეპარა ბინდი არმაზთან,

არსად მზე ასე ნაზად არ ქრება

და არ ბინდდება ასე ლამაზად.

ცაზე აყვავდა იასამანი,

ანგელოზები მძივებს ასხმენ,

მე არც მოგვი ვარ და არც შამანი,

ვდგავარ და ვითვლი ოქროს ვარსკვლავებს

ო, მთვარევ, მთვარევ, შუქთამფინარევ,

მინდა შენს სხივებს მაღლა ამოვყვე

და გადმოვხედო ტკბილად მძინარე

ჩემს საქართველოს, ცისფერ სამოთხეს.

სხვა რას გაიგებს, რარიგ მახარებს,

როს მისი სუნთქვით ღამე ივსება,

ასე ლამაზს და ასე საყვარელს,

ნეტა ვიცოდე რა ესიზმრება.