საფერავივით დაიღვარა მინდორში ღამე...

საფერავისფერ ბალახებში ვწევარ და მცივა...

მახსოვს, ოდესღაც, ამ მინდორზე გადარეული

აისიდორა დუნკანივით ცეკვავდა წვიმა.

მახსოვს, ოდესღაც, ამ მინდორზე, როგორც მანეჟზე,

ვნებააშლილნი ხარხარებდნენ არლეკინები...

და ციმციმებდნენ მარგალიტის ყელსაბამივით,

ჩემი ცრემლები - ფერმიხდილი ბალერინები.

და იდგა ჟამი ორთაბრძოლის - დიდი კორიდა,

ფერდშელეწილი ხარი გლეჯდა ღამის ავსულებს...

დაფნით მოსილი ვიმარჯვებდი მუდამ ორიდან

და აფროდიტას სიმამაცით ვჭრიდი ამურებს.

მერე ჩამოწვა დიდი ღამე - მზედალეული,

და ღამის სუსხში მარტოსული ვწევარ და მცივა...

და ლურჯ მინდორზე, შეშლილი და გადარეული,

აისიდორა დუნკანივით არ ცეკვავს წვიმა...