წარბგადარაზულ ქედებს გავყურებ,

ცაზე მიკრულებს ჩოხის ქილებად.

ცხენი გზის პირას წიწკნის სამყურას,

ძერა თეთრ ღრუბელს ელივლივება.

პეპლებს, მინდორზე მიმოფანტულებს,

ცხენდაცხენ მივდევ, როგორც მდევარი;

დატვირთულ ზვრებში წყარო ფანდურობს,

კოცნისთვის მიხმობს ვაზის მტევანი.

მიდი, დაკრიფე, ვინ გყავს დამშლელი,

მიდი, იგემე, თუ გაირჯები.

აგერ დამყნილი ჩანან ვაშლები,

ვით თავწაკრული გლეხის ბიჭები.

შორიდან მიხმობს ის გზა , რომელიც 

სულ კლდეზე მიდის, სულ აღმართია

და გზისპირებთან ჩაუქრობელი

ბროწეულების ცეცხლი ანთია.