ჩემი სიტყვების საგანძურიდან

ყველაზე ძვირფას სიტყვას მოგიტან,

ის იბადება ტანჯვის მორევში

ისე, ზღვის ქაფში ვით აფროდიტა.

ის შემოდგომის ცაზე გაკრთება,

როგორც მირაჟი, ანდა ზმანება

და იგი, ალბათ, ჯერ შენთვის ნათქვამ

არავის სიტყვას არ ემგვანება.

ყველა დროში და ყველა ავდარში,

ამ სიტყვას სულში ფრთხილად ვარწევდი,

საოცარია, ამდენი ხანი

ანკი უთქმელად როგორ გავძელი.

იქნებ იმიტომ, შენკენ მარები,

რომ გრიგალებმა ბევრჯერ დამცადეს

და სულს ვითქვამდი ფრენით დაღლილი,

ვით ალბატროსი - გემის ანძაზე.

მე მოვიხადე ყველა სახადი,

რაც კი არსებობს, თითქმის უკლებლად,

და ბოლოს, მივხვდი, თურმე უშენოდ

არა აქვს აზრი თავისუფლებას.

და მე ვბრუნდები, ჩემს ცოდვილს მზერას

სამარადისოდ შენზე ვაჩერებ,

შენ კი ან კალთა გადამაფარე,

ან მომიკვეთე და შემაჩვენე.