მშვიდობით იყავ

აწ და მარადის,

უსპეტაკესი

ცა გიფარავდეს,

შენი ნათელის,

შენი ნათელის

ერთგული ვრჩები

კუბოს კარამდე.

ისევ ვიხრჩობი

მძაფრი წყურვილით,

ისევ ვბრუვდები

მაგ თმის სურნელით,

მე რა ვიცოდი,

ძველი ჭრილობა

ყოფილა თურმე

განუკურნელი.

ძნელია, ძნელი

ახლის შენება,

როცა თან დაგდევს

ძველი მშვენება,

თუმცა იცი, რომ 

მას, რაც წავიდა

აღარაფერი

არ ეშველება.