დამავიწყდა იმ ლამაზ

უცხო ყვავილს რა ჰქვია,

სული რომ ეხუთება

ჩამქრალ ნეშომპალათი...

ცხოვრებაში ყველაზე

დიდი სივერაგეა

საკუთარი რწმენის და

სალოცავის ღალატი.

უკვე თვალს მიეფარა

საოცნებო ქედები...

უკან ნუ იხედები,

უკან ნუ იხედები!

იმ წყლის პირას ქარისგან

ჩაჩეხილი ლელია,

შესევია ჭილყვავი

დახავსებულ ნახიდარს...

ცხოვრებაში ყველაზე

დიდი განსაცდელია

საკუთარი თავის და

ნაფიქრალის გაყიდვა.

ვაი, რა დროს ხავსია

ნეტავ ხომ არ ვბერდები...

უკან ნუ იხედები,

უკან ნუ იხედები!

ღამით სხვას გაუჩეხავს

შენი წილი საკაფი, 

ცრემლი ცვივა შენს ტოტებს,

ჩახერგილს და ჩაკეპილს...

ხელისგულზე რომ გესვა,

გაფრენილა კაკაბი -

ვაი ალბათ მოსწყინდა

ოქროს ქვიშის საკენკი.

ხეს ატყვია ნუჟრები,

როგორც ძუძუს კერტები...

უკან ნუ იხედები,

უკან ნუ იხედები!

გალურჯებულ, გაყინულ,

მოცახცახე ხელებით,

როგორც გინდა დავარცხნო 

აწეწილი ფიქრები;

ისმის კვნესა გაქარულ

გამხმარ ჩალის ღერების

და ფეხებში უტიფრად

გედებიან ჭინკები.

უკვე თვალს მიეფარა

უნაზესი ხედები...

უკან ნუ იხედები,

უკან ნუ იხედები!

ვაი, რარიგ მწარეა,

ვაი, რარიგ ძნელია,

როცა ლურჯ სიზმარივით,

დღისით, მზისით ცა ქრება...

და ამქვეყნად ყველაზე

ძნელი მოსათმენია

ოცნებათა ძაღლის ძვლის

კამათელში წაგება.

თავო, შენი ბრალია,

სხვას რას ერჩი ყვედრებით...

უკან ნუ იხედები,

უკან ნუ იხედები!