მელეშუმს დათვები მოუკლავთ ვაჟკაცებს: ტუხია დაუშვილს და რეზო გაგნიძეს, სათავე ურემზე გულაღმა დაშხლართეს და გამთენიისას დაიძრნენ სახლისკენ. და ტყეში ღნავიან … ობოლი ბელები, არტელში კი უთქვამთ:- ჩვენია მუხნარი, ჩვენია ბელებიც და ლურჯი სერებიც! და მონადირეთა ტოლებსაც გასძახეს. შეჰღიმა არტელის ბერმა თავმჯდომარემ ურემზე გაშვართულ ბანჯგვლიან ბარძაყებს. აჰქნეს და შუა-შქმერს უბაზროდ გაჰყიდეს; ტყავი კი გახადეს და ქრისტე ღმერთივით არტელის კანტორის კედელზე გაჰკიდეს… კმარა, რაც ირემა მოზვრები დაგლიჯეს! აწ სოფლის თავკაცთა ბჭობას და ყრილობას, სიმღერას, გულისთქმას, საქმეს და პირობას, კედელზე მორჩილად გართხმული ტყავები. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |