მელეშუმს დათვები მოუკლავთ ვაჟკაცებს:

ტუხია დაუშვილს და რეზო გაგნიძეს,

სათავე ურემზე გულაღმა დაშხლართეს

და გამთენიისას დაიძრნენ სახლისკენ.

მელეშუმს ტყე კუპრივით შავია უღრანი

და ტყეში ღნავიან … ობოლი ბელები,

არტელში კი უთქვამთ:- ჩვენია მუხნარი,

ჩვენია ბელებიც და ლურჯი სერებიც!

გზად გამოეფინა დიდი და პატარა

და მონადირეთა ტოლებსაც გასძახეს.

შეჰღიმა არტელის ბერმა თავმჯდომარემ

ურემზე გაშვართულ ბანჯგვლიან ბარძაყებს.

დათვების სიცოცხლეს დაესვა წერტილი -

აჰქნეს და შუა-შქმერს უბაზროდ გაჰყიდეს;

ტყავი კი გახადეს და ქრისტე ღმერთივით

არტელის კანტორის კედელზე გაჰკიდეს…

კმარა, რა არტელს სიმინდი დახლიწეს!

კმარა, რაც ირემა მოზვრები დაგლიჯეს!

აწ სოფლის თავკაცთა ბჭობას და ყრილობას,

სიმღერას, გულისთქმას, საქმეს და პირობას,

უსმენდნენ-შუაზე გაჩეხილ თავებით -

კედელზე მორჩილად გართხმული ტყავები.