მოჰქონდათ ჩიტებს ოქროს ნისკარტით

შენი სურვილი გზების ხმაურში,

ვინ იცის,

იქნებ კი არ მიყვარდი,

თავს დავეძებდი იმ სიყვარულში.

ჟამიჟამ, როცა მარტო ვრჩებოდით

და ერთმანეთის ხილვით ვთვრებოდით,

ვინ იცის, იქნებ კი არ გეტრფოდი,

ჩემს მარტოობას ვემალებოდი!

ამაო იყო ალბათ ყოველი,

ვერ შევხსენ ზეცის ლურჯი კარები,

სულის სიმშვიდის ვერსად მპოვნელი

აღარც შენს გზაზე მოვეჩქარები.

ვინ იცის, იქნებ კიდეც მიხმობდი

და მარტოობაც უღვთოდ მძიმეა,

მაგრამ არა ხარ შენ დონ კიხოტი

მე კი ბედშავი ვარ დულცინეა.