თუ გამოტოვე თბილისის ხედი, -

გამთენიისას რომ აკრთობს ლილა,

როდესაც ნისლში გალუმპულ მტრედის

ფრთიდან მოწვეთავს ნოტიო დილა.

არ შეგეხება ამურის ალი,

თუ არ გაბედე,

თუ არ გარისკე,

თუ არ გაგექცა მოწყალე თვალი

ქუჩის ბოლოში ჩამომჯდარისკენ.

და თუ გამოგრჩა, ამურის რუკას

რომ სისხლი ახლავს ახლაც და ადრეც...

ხან წინ მიგიძღვი,

ხან მოგდევ უკან,

გამოტოვებულს ავკენკავ კადრებს.

და ალბათ ხვდები, რამდენი კიდევ,

გამორჩენილი იცვლება კადრი,

მაგრამ მე ჩვენი ინტიმის კიდეს

მომდევნო სტროფში ღვთაებრივს ვადრი:

- თუ გამოტოვე, „ზამთარის~ ხვეულს,

რომ შეუძლია დანამვა თვალის,

გამოგიგზავნი ჩემს ახალ რვეულს,

რომ ცაში უფლის არ წამყვეს ვალი.