სიტყვა სატევრად უნდა გექცია,

თუ აღშფოთებით გული გაქვს სავსე.

რა დროს ლექსია! რა დროს ლექსია!

როცა ქვეყანა გექცევა თავზე.

თვალზე ცრემლები როგორ შევიშრო,

რა დღე დაგვიდგა, რა სამწუხარო!

მე ჩემი ლექსი საიერიშოდ

ძმათაგან რომელ ძმას წავუმძღვარო!

სიკვდილი იმედს ხელიდან გვაცლის,

მოკლულებს ფანტავს ნაფოტივითა,

ამდენი გესლი, ამდენი ღვარძლი

სად იყო, როგორ ამოტივტივდა?!

მკვლელის თვალები სისხლს აუვსია,

და სისხლი მოსწვეთს მკვლელის იარაღს.

ძმა ძმის საკლავად ვინც გაუსია,

ზიზღი ეკუთვნის, ლექსი კი არა!

ცა და ქვეყანა თავზე გვექცევა

და სინანული მეც მეუფლება...

რა მელექსება! რა მელექსება!

ღმერთმა შემინდოს ეს ჩვეულება!