მე შენზე უფრო არავის მჯერა,

ვერვის ვენდობი მე შენზე უფრო;

მხოლოდ ერთს ნიშნავს მაგ თვალთა მზერა

ერთგულებაზე რომ მესაუბრონ.

მე რომ ოდნავად მოვტყუვდე შენში,

ან რომ ოდნავად გამართლდეს იჭვი,

ამაზე ფიქრიც ჭკუაზე შემშლის,

ღმერთმა ნუ ქნას და გამხელაც მიჭირს,

ო, ჩემო ბავშვო, მაგ თვალთა გარდა,

ვერ დავუჯერებ მე ვერვის თვალებს,

ვეღარ ვენდობი მე ვერვის ღიმილს,

ვერც ვერვის ჩურჩულს, ვერც ვერვისს ალერსს.

ყველაზე უფრო მე შენი მჯერა,

შენ მინთებ გულში იმედის კოცონს,

არცერთი სიტყვა არ გითქვამს ჯერაც,

რომ ჩემს თვალებში არ შეამოწმო.

კმაყოფილი ვართ ჩვენ ჩვენი ბედით,

სიშორის სევდაც ჩვენ უკვე ვძლიეთ...

მე რომ ამ ქვეყნად არ ვიყო შენთვის,

შემეცოდები, რატომღაც, ძლიერ,

რადგან შენს მოვლა-პატრონობაში

(სიყვარულიც რომ ეფიცათ ბევრი)

ბედ-იღბალს, შენსას, სათუთო ბავშვო,

ვერ მივანდობდი ჩემს გარდა ვერვის.

შენ ჩემი ნახვა ყოველ წუთს გინდა,

გინდა სუნთქავდე ჩემს შორიახლოს,

ვერ დაიძინებ იმ ღამით მშვიდად,

ერთი საღამოც რომ ვერა გნახო.

და მთელი ღამე, ვით საყვედური,

რაღაც უცნაურ ტკივილის მჩენი,

შვებას არ მომცემს მაგ თვალთა მდურვა,

არ მომასვენებს ჩურჩული შენი.