რაც დღენი ჩემში გარდატეხილან,

და მაინც ასე ვდგავარ თავნებად;

მინდოდა შენი თვალით გეხილა

წარსულის ყველა გააფთარება.

შენც ჩემთან ერთად გევლო წვიმაში,

მოგნატრებოდა პატარა კვარიც;

იგრძნობდი მაშინ ყველას წინაშე,

რომ დამნაშავე სიჩუმე არის.

გენახა მაინც ფოთოლთა ცვენა,

გემო გენახა სავსე ხელადის,

არ შემხვდებოდი და ალმაცერად

სხვისი თვალებით არ შემხედავდი.

გაგეცინება, დამარქმევ შეშლილს,

- გადირიაო ნამდვილად ქმარი;

მე ამ ლექსს ვეტყვი უთუოდ ჩვენს შვილს,

რომ ნახოს წვიმა, რომ ნახოს ქარი.