არ მოკვდა,

ღმერთთან წავიდა,

ცას შეხსნა

რკინის კარიო,

ცრემლად დასდინდა

სოფელსა,

იმისი ცოდვა-ბრალიო.

მესმოდა

კაცის ზმუილი,

მესმოდა

ქალის “ვაიო”,

გაწვრთნილი

მგლების ყმუილიც

ყოფილა სანახავიო.

ვაი, თქვე

უცხოთ შვილებო,

ვის მტერს აუბით

მხარიო,

ვისი ნაძლევი

მიირთვით,

ან ვისი

ნასამხრალიო.

ვის აუყვავეთ

გულ-მკერდი,

ახარეთ

გასახარიო,

ვინ დასწვა

თქვენი ჯილაგი,

თქვენი გზის

გასაყარიო.