რადგან ცეცხლივით ერთი ბეწოა,

სიცოცხლეს სული უნდა უბერო...

შენ ანანურთან წამომეწიე,

ულამაზესო თეთრო ღრუბელო.

შენ აგიტაცეს სველმა ფოთლებმა,

შენ - კაცის თვალის ლამაზი ცრემლი,

ხეები იდგნენ, როგორც ლოთები

და უყურებდნენ მთვარისფერ მტევნებს.

სიმწვანე გატყდა და მოითენთა,

მთვარეზე იჯდა ავაზა შავი,

ჩემს სულში იდგა შენი სითეთრე

და გაღმა იყო ლამაზი ფშავი.