გაზაფხულის ცა მხურავს,

ვხედავ იას სამყურას,

ვდგავარ,

გელი,

ვაბოლებ

და ვუღიმი სამყაროს.

ახლა წვიმს და ბაბუა

სახლში უხმობს ბადიშებს,

სველი ძეწნა ღაბუა 

მოლაღურებს პატიჟებს.

წვიმა აწვიმს შხაპუნა ვაზის ლორთქო ბაბილოს,

სიო ჩინარს ეხვევა და იმ ხვევნას არ მალავს,

მე კი ვმალავ სიყვარულს, ვით მოსწავლე პაპიროსს,

და მე ახლა მარტო ვარ... მოლოდინის ამარა.

და მგონია დღეები უეცრად როს წავლენ,

სიჭაბუკის დღეები უეცრად როს წავლენ,

ალბათ გაგვახსენდება ტკბილად მოგვაგონდება,

რომ ვმალავდით სიყვარულს ვით პაპიროსს მოსწავლე.

გაზაფხულის ცა მხურავს,

ვხედავ იას სამყურას,

ვდგავარ,

გელი,

ვეწევი

და ვუღიმი სამყაროს.