დღეებსაც თურმე ეცვლებათ ფერი,

როგორც ქუჩებს და სახლის კრამიტებს,

ძველ სურათებში დავეძებთ მერე

თვალებს მიმნდობებს და მიამიტებს.

მე მივეჩვიე ბევრის ატანას,

ზოგჯერ სიცხეს და ზოგჯერ სიცივეს:

- მომნატრებია, ბავშვო, პატარავ,

ეგ უდარდელი შენი სიცილი.

მომნატრებია ძველი ოცნება,

როგორც ნაზამთრალ ირემს აპრილი...

მე მოვესწარი ბევრ საოცრებას

და ვერაფერი ვერ გამაკვირვებს.

დღეები, როგორც ძველი მეკობრე,

ფიქრებს მტაცებენ და გამირბიან...

მე ახლა ხშირად ვკარგავ მეგობრებს,

მიზეზს ვეძებ და ვერ გამიგია.

თუმცა დღეები ძვირად მიჯენენ -

მე მაინც მჯერა ჩემი ბილიკის.

ახლა ეს გული ცოტა იჯერებს,

ადრე კი, მგონი, იყო პირიქით.

მომნატრებია თვალი ალალი,

სურათიდან რომ მორცხვად მიმზერენ...

თურმე ყოველთვის წლები არ არის

თეთრი თმების და დარდის მიზეზი.