სიზმარივით მახსოვს დილა,

ახლა ვუმზერ დაღლილ კორდებს...

- როცა შენთან მოვდიოდი

ამას  მპირდებოდი ოდენ?!.

ვარდზე ცვარი აღარ ბრწყინავს,

დარჩა ფლასი მწვანე ფარჩის...

ყველაფერი შემოგწირე,

შენთვის მაინც უცხო დავრჩი...

ბეჭზე ღრუბლის ფთილა მადევს,

მეწვის დალეწილი ფრთები...

ნუთუ მართლა - სიკვდილამდე

ერთხელაც არ გამოკრთები?!