მწარე ცრემლებით დამეღარა დღეს ისევ სახე,

მკერდიდან ისევ შემომესმა ხმა ქარიშხალთა...

და გამახსენდა, ოდეს მზერა მოგაპყარ თვალთა

და, მარტოობის გარდა, შვება ვეღარსად ვნახე.

ნაზი ღიმილით ოდეს ჩემთვის გააბი მახე,

გადამაფარე ოდეს ვნება ისე, ვით კალთა,

საშველად მექცა მგზნებარება ტრფიალის ალთა

და მაშინ მზერით უკვდავების გზა გადავლახე.

მაგრამ უმალვე შემეხუთა ტკივილით სული,

ოდეს უეცარ განშორებას გავუგე გემო,

ოდეს შევიცან ბედისწერის სასჯელი სრული

და მივხვდი, მიჯობს, რომ სხეული უსულოდ ვგვემო,

რომ თითქოს დადგა წუთისოფლის დღეს აღსასრული,

რომ სული ჩემი შენ გამოგყვა, სიცოცხლევ ჩემო.