სატრფოს საფლავთან მივალ ლექსის სევდით მთქმელი და

დავხედავ მიწას, ჩემი განძის მცველს რომ ედრება,

აწ მისი სული, ცის თაღებს რომ მიმოედება,

კვლავაც მპასუხობს მიღმიერი საფარველიდან.

შენ, ჩემო ლექსო, უთხარ მის სულს, რომ მე ძნელი და

ბნელი ცხოვრებით გულსა შიგან ჭმუნვა მედება,

რომ ლექსებს ვკინძავ ფურცელ-ფურცელ, რათა ვედრება

აღმომხდეს ისევ, რაიც უწინ თითქოს მშველიდა.

ოღონდ ჯერ კიდევ ვიარები, ვახსენებ ყველას,

რომ ჩემი სატრფო თვით უკვდავთა გვერდით დადგება,

რომ მოევლინოს მუზად მავან პოეტს თუ მწერალს,

მე კი ესღა მსურს - მან ზეციდან იხილოს მხოლოდ,

მეც როგორ წავალ, როგორ მიმგვრის მასთან განგება

და გასრულდება ეს წამება ბოლოს და ბოლოს.