ისე შეუჩნდა ჩემს გონებას ვნება მარადი,

მისდიოს იმას, რაც სულდგმულობს, ნაყოფსაც ისხამს,

რაც საუკუნოდ მოიკვეთა ტრფიალის რისხვამ,

რომ მოფარფატდა ასე ჩემი გულის კარამდი.

გულო, დაგულო, დანაცრდი და დაპატარავდი,

არც მობრუნება აღარ მშველის, მისხალ და მისხალ

ვიწრიტები და  ვერ ვიხილავ მალევე სისხამს,

ვერ წინ აღვუდექ, რასაც ტრფობა სჩადის აქამდი.

და თუ ლაგამი ისევ მასთან მიმათრევს ძალით,

კვლავ ჩემზე უფლობს და უგლიმი მიჭერს მარწუხებს,

ნელ-ნელა ვკვდები, ქრება ძველი სიამტკბილობა,

მხოლოდ იმიტომ, რომ დაფნის ხე ვიხილო თვალით,

ნარჩევი ხილის მწარე გემოც ხშირად მაწუხებს,

შენც ხომ ასე ხარ, ვერ მშველი და მოგაქვს ჭრილობა.