ჩემი ღვთაება მობიბინე მოლზე რომ დადის,

ჰაეროვანი ნაბიჯებით გზად რომ ჩაივლის,

თითქოს მის თითო ნაფეხურზე თითო ყვავილის

ამოსვლას ვხედავ... თითქოს გრძნეულ კვალს ტოვებს გზად ის.

ნეტავ სიყვარულს რა ძალა აქვს?! რად არის მზად ის -

მოსპოს ხსენება სხვა გრძნობათა ყველა გზავნილის,

რომ ნაკვალევი მხოლოდ სევდის, ცრემლად დაღვრილის,

დარჩეს ჩემთვის, ვით ნეტარება ტრფიალის მადლის.

დუმილიც მისი, ბაგეთაგან ნათქვამი ბგერაც,

იდუმალებით შემოსილი თვალთაგან მზერაც

და სათნოებაც, რის წყალობაც მრავლად სცხებია,

არის ის ოთხი ნაპერწკალი, ცეცხლივით გზნებას

რომ შეიქმს ჩემთვის და მავიწყებს სხვა ყველა ვნებას,

ვით ღამის ფრინველს, მზის სხივი რომ შეჰყვარებია.