სად არის სახე, გული ჩემი რომ ააძგერა,

რომ გაიმეტა ჩემთვის ერთხელ მზერა პატივით...

სად არის ორი ის ვარსკვლავი, ანდამატივით

რომ გამომტაცეს მე სიცოცხლე და ბედისწერა...

სად არის სიტყვა, ნაზად თქმული... ნარნარი ბგერა...

ჰაეროვნება და სიმშვიდე წმინდა ხატივით...

სად არის მისი სილამაზე, რამაც ხვატივით

დამწვა უმალ და არ მაღირსა ხანგრძლივი მზერა...

სად არის მისი არსებობის ღვთიური ნება,

რამაც მე სულში ჩამიღვარა ნანატრი შვება

და ფიქრმა ჩემმა მის კვალდაკვალ კრძალვით იარა...

სად არის იგი, უმისობა რომ მტანჯავს ასე,

ვინც მენატრება და მის ნაცვლად წყვდიადით სავსე

მოჩანს სამყარო, ცრემლიან გზას რომ მაზიარა.