შენ ერთხელ მითხარ: „გიჟი ხარო!“ და ახ, ნეტავი

ვიყო მართლაც - გიჟი, ცეტი, შმაგი და ხელი:

არ ვიქნებოდი - არრის მგრძნობი, არრის მხედავი

და სათუთ მგოსანს მერქმეოდა ყასბის სახელი.

გიჟი რომ ვიყო, მეცმეოდა მხრებზე ჩარსავი,

ტლანქ ქეშიკივით მოწყალებას ვთხოვდი ნოინებს -

და შენს სახლის წინ, პირშეგინგლულ-შეუპარსავი,

ღრეჭით შევქმნიდი მუშაითურ ხრიკებს, ოინებს.

გიჟი რომ ვიყო, დავირბენდი უძილო ქუჩებს,

შევკრებდი წარაფს, შამბს, გუდურას, კაჭკაჭთა კონას,

და შენს ბაღნარში - სადაც ეხლა სძინავთ ალუჩებს -

წამოვანთებდი მაშხალების ჭიაკოკონას.

და როცა ალი მოსწვდებოდა შენს ღია სარკმელს -

მე ბესიკივით ავიღებდი ხელში ჭიანურს -

და მძინარს ყურში ჩაგასობდი ჩემს გულის სათქმელს:

შენთვის გიჟურსა, მაგრამ ჩემთვის მარად ჭკვიანურს!