1

ერთხელ გიხილე, ტურფავ, მიჯნურთან

სიხარულითა ხარბად სტკბებოდი:

ბაღში, მახლობელ ბუჩქთან მჯდომარე,

ერთგულებასა ეფიცებოდი.

მიჯნურის მკერდზე გეპოვნა ბინა,

ვნებით აღსავსე მას შესცქეროდი,

გაშლილი ვარდი გეკავა ხელში

და ბედნიერი ზედ დამღეროდი...

2

კვლავად გიხილე იმავ ადგილას,

მიჯნურს ელოდი მოუთმენელად,

მაგრამ პირშავი არსად მოსჩანდა

და ნათელი დღე მიგაჩნდა ბნელად.

შენს უბედობას, მის ორგულობას,

ტანჯული გული ბაღს შესჩიოდა,

იგივე ვარდი გეჭირა ხელში

და უბედურსა ცრემლი გდიოდა.