|
იმ კლოუნს ვგავარ, ხანძრის გაჩენა ვინც პირველად შენიშნა ცირკში, და ნირწამხდარი არენაზე ყვირილით შერბის, - არიქა, ცეცხლი! ხალხო, ცეცხლი! თავს უშველეთო! . . . . . . . . . ხალხი კი... ხალხი ტაშს უკრავს და სიცილით კვდება. |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • შოთა ნიშნიანიძის პოეზია |
