პაპიდაჩემმა, ერთხელ იყო, გაიღვიძა

სამოთხის კართან.

აღარ ახსოვდა არაფრისგან არაფერი,

ბავშვობის გარდა.

ქარში ზღაპრები ირეოდნენ,

გაზაფხულის იდგა დარები.

- იცი, ნეტარმე, როცა დიდი გავიზრდები,

შენ მეყვარები!

გოგოს თამაშობს ჩინჩხლებიანს, ოდნავ თამამს,

ოდნავ ბრაზიანს,

თან ლამაზია! ღმერთო ჩემო, ლამაზია! თან ლამაზია.

წუხს, ეჩქარება - დიდი გოგო რომ გავხდები...

რომ გავიზრდები...

წლებს შეატოვა თავსასთუმლის ბნელი შიში,

ავი სიზმრები.

მივფრინავთ, სადაც სინათლეა, სიმსუბუქე,

ღრუბლები დიან,

სადაც სიყრმე და სიყვარული არასოდეს არავისთვის

არ არის გვიან.

სამი გზა მიდის, გრძელი ჩრდილი - მოკლე ჩრდილი -

კვლავ გრძელი ჩრდილი.

სამი დრო მიდის, ზღაპრის ყველა მოსახვევზე

ბრჭყვიალებს ძილი.